Cerro rico, zoute hap en chill Chili

Cerro rico, zoute hap en chill Chili.

Hola todos,
Daar zijn we weer.
Na het zoete stadje Sucre zijn we met hetzelfde groepje doorgereisd naar Potosi, de zoutvlakten en Chili.
Allereerst Potosi; even wat info:
Potosi mag zichzelf de hoogst gelegen stad ter wereld noemen (4100m) en was ooit een van de rijkste en grootste steden ter wereld.
Sinds de Spaanse bezetting 400 jaar geleden wordt er zilver gewonnen uit de cerro rico, de rijke berg.
Nu is het zilver op, de rijkdom voorbij en slokt de berg vooral de levens van de mijnwerkers op. De stad ziet eruit als een derde wereld stad.
Er werken veel mensen in de mijn, omdat er simpelweg geen ander werk te vinden is en omdat het beter betaald dan een andere baan. ( max 3000 bolivianos = 375 euro per maand) Een van de vele nadelen van deze baan is alleen dat deze mensen gemiddeld 55 jaar oud worden. Ze werken 6 dagen in de week, minimaal 12 uur per dag achter elkaar, diep in de berg, in het donker en stof. Vaak zonder eten, ze drinken veel alcohol (van 96%) en ze leven van de kado's die toeristen meebrengen.
Bij een mijn bezoek wordt van elke toerist verwacht dat er iets voor de mijnwerkers mee genomen wordt. Zo gingen ook wij op pad voor wat drinken (Geen alcohol, dat is niet gezond...) en cocabladeren voor de mijnwerkers. Cocabladeren kauwen ze omdat dit een vullend gevoel geeft, je blijft allert en het helpt tegen de hoogte. Lekker? Nee!
De eerste stapjes in de mijn gingen nog wel, maar daarna wordt deze tocht een erg claustrofobische ervaring. De paden zijn smal, plafond is laag, het is pikdonker, het stinkt en het stikt van de stof. Af en toe moeten we opzij duiken omdat er een wagentje langs scheurt op de rails. We moeten een stuk kruipen en klimmen (op een trap waarvan de treden stuk zijn) en op onze hurken langs muren waar de stenen omlaag vallen. Het is ook erg benauwd in de mijn en dat te bedenken dat we ook nog eens erg hoog zitten. Elke stap voelt alsof we 6 pakjes zware shag achter elkaar hebben opgerookt. Na 2,5 km lopen, klimmen, kruipen en 20 keer hoofd stoten zien we eindelijk weer wat licht aan het einde van de tunnel en kunnen we weer rechtop lopen. We stinken naar de muffe mijn, zijn buiten adem en hadden niet verwacht dat de tocht zo zwaar zou zijn. We verlaten de mijnen met een gek gevoel.. Om nou te zeggen dat het 'leuk' was... Maar spannend en indrukwekkend was het zeker! Wat een bikkels zijn de mijnwerkers en wat een zware baan... We zijn weer even met onze beiden benen op de grond gezet...

Na deze ervaring zijn we dezelfde avond door gegaan naar Uyuni om daar een tour van 3 dagen te gaan doen.
Een 3-daags tripje naar 10 miljard ton zout over een gebied van 12000 vierkante km. Leuk!
De eerste dag vertrekken we met de groep en onze kleine, stoere Boliviaanse gids Louis, van 1.55m, in een jeep naar de zoutvlakten. Alles om ons heen is wit en je kan daar prachtige foto's maken. Waar je ook kijkt, er is overal zout. Ook wij hebben er een sport van gemaakt de beste gezichtsbedriegende foto's te maken. De beste optische illusie willen wij jullie uiteraard niet onthouden. Zie hieronder. Het is grappig, want het lijkt alsof we heel ver weg staan, in werkelijkheid is dit maar 1 of 2 meter.. 'S avonds hebben we geslapen in een zouthotel. Het eten wat we kregen was, om het zacht uit te drukken, niet zo lekker.. (Sorry mam, ik wil natuurlijk niet verwend overkomen maar jij verdient een ster vergeleken met dit.. Dat we niet ziek zijn geworden van die plastic worst is een wonder).
De volgende dag zijn we, na een beter ontbijt, om 06.00 uur opgestaan om de aangrenzende zandwoestijn door te crossen. Het was ijskoud en het is bizar hoeveel verschillende soorten landschappen we zijn tegengekomen. Zandwoestijn met besneeuwde bergtoppen, bergen, vulkanen, gekleurde meren. Onderweg zijn we gestopt bij het prachtige rood gekleurde Laguna colorada, het gekleurde meer, waar heel veel flamingo's leven. Onderweg zijn we ook nog even gestopt om, eindelijk na 6 uur auto rijden, naar de bano (toilet) te gaan. Er stond een klein hokje midden in de woestijn en we waren allemaal blij dat we even konden plassen. Weten jullie nog de smerige toilet die we beschreven in ons vorig verhaal? Deze was nog 10x zo erg. De stank was van meters afstand te ruiken en over de inhoud van het hokje zullen we maar niets zeggen... Gadverdamme en vooral niet zo handig als je nodig moet.( En wij maar goed blijven drinken tegen hoogteziekte..) Ik loop dus, met mijn onervarenheid voor het moeten plassen op ongelegen momenten, naar de enige beschutte plaats die ik kan vinden, een rots, midden in de woestijn. Ik ben niet de enige, gezien de hoeveelheid wc papier, en het lukt uiteindelijk niet om te plassen met 100 mensen om me heen.. Het gevoel bekeken te worden en met blote billen midden in de woestijn te hurken..... Nee! Dan nog maar 4 uur ophouden. Lekker, met een blaasontsteking die net over is. Maar goed, ook dát hoort erbij. Uiteindelijk komen we aan op 5100 M hoogte bij de stomende geisers. Ijskoud, buiten adem, maar super gaaf! We zijn in een soort maan achtig landschap beland en overal zweven 'wolken' om ons heen door de stoom van de geisers. Deze geisers zijn kokend heet ( uitkijken waar we lopen, verteld Louis, er is pas nog iemand in gestapt) en stinken naar rotten eieren. (De muffe mijn geur is uit onze truien, maar nu stinkt het naar ei.. Ik weet niet wat ik liever heb...) Na het avondeten ( klevende spaghetti zonder saus, met een bakje zout ernaast en een brok vet vlees...nee, ik klaag niet... Ik heb alleen wel eens beter gegeten. Zoals onze Franse vriend zei; Je bent niet verwend, maar je houdt gewoon van lekker eten! Ik ben het helemaal met hem eens) na het avondeten dus, in de vrieskou de hotsprings/heetwaterbaden in geweest, genietend van de sterrenhemel. Zo super veel sterren hebben we nog nooit gezien. Heel bijzonder en mooi.
De derde dag zijn we vroeg opgestaan om de dahli woestijn in te gaan en om Laguna verde, het groene meer, gelegen voor een vulkaan, te bekijken.
Hierna zijn we afgezet bij de Chileense grens en zijn we met de bus naar San Pedro de Atacama gegaan. Dit kleine stadje ligt aan de andere kant van de vulkaan en midden in de woestijn. Deze woestijn is volgens de boeken de droogste woestijn ter wereld. Het ligt 47 km van de Boliviaanse grens en 1 meter de grens over zijn de verschillen tussen de 2 landen al duidelijk zichtbaar. We rijden weer op een verharde weg, er is orde en structuur. We zakken 2000 m en eindelijk konden we onze korte broekjes weer aan en ook onze magen weer vullen met een fatsoenlijke, heerlijke, goed belegd broodje zalm. Mmmm, Wat een verwennerij.
San Pedro is een leuk stadje. Erg toeristisch, maar gezellig en in de omgeving is veel te doen. We hebben mountainbikes gehuurd en zijn met een Nederlandse jongen en een Franse jongen de woestijn in gefietst. Door het zand en over losliggende stenen. Onderweg hebben we bij het prachtige Laguna cejar, ijskoud zout meer midden in de woestijn, gepicknickt en 'gezwommen' (gedreven dus). 60 km later ( het was loodzwaar en de zadelpijn komt later) komen we gebroken aan in het hostel en daar nog een potje 'fuck the dealer' gespeeld met de rest van het groepje en verdiend aan een biertje gezeten. De volgende dag/nacht hebben we de nachtbus naar Arica gepakt. Een tussen plaatsje, voordat wel naar Peru gaan, in het noorden van Chili. Ook daar komen we gebroken aan in ons hotel. We hebben geen oog dicht gedaan in de bus omdat we vanuit alle hoeken snurkende mannen om ons heen hadden......
We hebben meteen ons bikini aangetrokken en zijn op en strand gaan chillen.
Bovenstaande hebben we 2 dagen gedaan. Daar dus niets over te vertellen aangezien we echt alleen maar heel lekker gegeten en gechilld hebben. We vonden dat we dit wel verdiend hadden na 2,5 week alleen maar bezig zijn.
De volgende uitdaging is Peru. De verwachtingen zijn hoog en er staan een hoop leuke, uitdagende dingen op de planning.
Hasta luego chicos.

Besos E&E